झोपडीतून कण्हण्याचा आवाज येत होता. तो थबकला. आत गेला. आतमध्ये एक अत्यंत कृष म्हातारा अंथरूणात पडून होता...आजारी, खंगलेला. कित्येक दिवसापासून पडला असावा असा? अंगातून वास मारत होता त्याच्या. अंथरूणातच मलमूत्र केल्याने झोपडीत प्रचंड दुर्गंध पसरला होता. त्याच्यासोबत आलेल्यांनी नाकावर हात धरला. हा सरळ जाऊन त्याच्या जवळ बसला, त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवत म्हणाला- "आनंदा, जा थोडं पाणी घेऊन ये जा.." आनंद त्वरेने गेला आणि वाडग्यात पाणी घेऊन आला. त्याने त्याला पाण्याने साफ करून घेतलं. त्याच्या जखमांवर झाड-पाला बांधला. थोडी तरतरी आल्यावर म्हाताऱ्याने कष्टाने डोळे उघडून पाहिले, अजूनही अंधारी मारत होती. थरथरत्या ओठांनी तो म्हणाला- "भल्या माणसा, कोण आहेस तू..?"
मांडीवर घेतलेलं त्याचं डोकं खाली ठेवत तो म्हणाला- "मी तुझ्यासारखाच एक श्रमण आहे मित्रा. लोक मला बुद्ध बोलतात.."
म्हाताऱ्याने हात जोडले. डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले.
अपार करूणेने त्या वृद्धाकडे पहात तो उठला. बरोबरच्या भिक्खूंना म्हणाला- "हा वयस्क श्रमण आजारी आहे, त्याच्यातून दुर्गंधी येते म्हणून तुम्ही त्याला असे एकट्याला सोडणे योग्य नाही. गरजूला योग्य त्यावेळी योग्य मदत करणे, आजारी मनुष्याची सेवा करणे हाच तथागतांचा धम्म आहे.."
भिक्खू वरमले. तो संथ पावलं टाकत चालू लागला...अशा असंख्य गरजूंच्या दिशेने...
फेसबुकवरून संकलित
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा