एकूण पृष्ठदृश्ये

मंगळवार, १३ फेब्रुवारी, २०१८

मानवता धर्म


.  

             गौतम बुद्धांना लहानपणी सिद्धार्थ म्हणत. हा सिद्धार्थ लहानपणापासून विचारी आणि चिकित्सक होता. जेव्हा इतर मित्र खेळण्यात दंग असायचे, तेव्हा हा सिद्धार्थ ध्यानस्थ बसलेला असायचा. तो बारा वर्षांचा होता, तेव्हाची गोष्ट. त्याचे सर्व मित्र, चुलतभाऊ शिकारीला निघाले. पण सिद्धार्थ मात्र बसून होता.
     आईने विचारले, " सिद्धार्थ, शिकारीला जाणार नाहीस का ?" सिद्धार्थाने मानेनेच नाही म्हणून सांगितले.
               " अरे तू शिकारीला गेलं पाहिजेस, तुला शिकार करता आली पाहिजे."
            सिद्धार्थ म्हणाला, " आई, मला माहीत आहे, हे लोक वाघाची शिकार करणार नाहीत. शिकार केली तर ससा किंवा हरिण अशा निरुपद्रवी प्राण्यांची ते शिकार करतील."
            " अरे, कसंही असलं तरी तू शिकारीचा सराव करायला हवास, त्याशिवाय तुला शस्त्र कशी चालविता येतील ?" आई म्हणाली.
         " पण मला शस्त्रे चालविण्याची गरज काय ?"
         *" सिद्धार्थ, तू राजपुत्र आहेस. पुढे जाऊन तू या राज्याचा राजा होणार आहेस. लढाई करणे हा तुझा धर्म आहे. म्हणून तू शस्त्रे चालविण्यात पारंगत व्हायला हवेस."*
              त्यावर सिद्धार्थाने दिलेले उत्तर आजच्या कट्टर धर्मप्रेमींनीही विचार करावा असे आहे.
           सिद्धार्थ म्हणाला, *" आई, जो धर्म लढाई करायला सांगतो, तो कसला धर्म ? माणसाने माणसाशी माणुसकीने वागावे. प्रेमाने आपुलकीने रहावे. लढाई, भांडण करू नये. सर्वांशी न्यायाने वागावे. असे सांगणारा, प्रेम, दया, शांतीचा मार्ग दाखविणारा धर्म हवा. मलाच नाही, तर जगातील प्रत्येक माणसाला अशाच धर्माची गरज आहे."*

शुक्रवार, २ फेब्रुवारी, २०१८

अहंकार

*काहीतरी शिकण्यासारखे...*

अभिनेता दिलीप कुमार म्हणतात......
"जेव्हा माझं करिअर उंची वर होत... प्रसिध्दी पदरी होती मला... सगळीकडे मान, सन्मान मिळायचा.. त्या वेळचा हा जीवनप्रसंग.....

एकदा मी विमानाने प्रवास करत होतो...
माझ्या बाजुला एक साधा, वयाने माझ्यापेक्षा मोठा असलेला प्रवासी बसलेला होता...
माणूस खुपच Simple...कपडे त्यांनी
साधीच घातलेली...
Middle class वाटत होता...
पण तो प्रवासी सुशिक्षित वाटत होता...
मी विमानात आलो हे लक्षात येताच इतर प्रवासी मला हात दाखवू लागले...
माझ्याकडे पाहू लागले... पण माझ्या बाजुला बसलेला Gentleman ते आपल्या कामात मग्न होते...
त्यांनी माझ्याकडे लक्ष पण नाही दिलं...
ते वर्तमानपत्र
(Newspaper) वाचत बसलेले...
खिडकी च्या बाहेर बघत होते....
पण ते माझ्याशी बोलले पण नाहीत...
बोलणं तर दूरच बघितलं सुद्धा नाही...
जेव्हा चहा प्यायची वेळ आली मीच त्यांना Smile दिली...
ते पण हसून उत्साहाने मला Hello म्हणाले...
मग आम्ही बोलायला लागलो...
मी सिनेमाचा विषय काढला आणि त्यांना विचारलं, "सिनेमा बघता ना?"
ते म्हणाले,
"हो, पण खुप कमी...खुप वर्ष झालीत शेवटचा सिनेमा पाहून.."

मी म्हटलं की मी स्वतः सिनेमात काम करतो..
"अरे वाह!
काय करता तुम्ही?" त्यांनी मला विचारलं.....मी अभिनेता आहे त्यांना सांगितलं...

ते म्हणाले “अच्छा...छानच..”

जेव्हा आम्ही पोहोचलो... विमानाच्या बाहेर निघताच...
मी माझा हाथ समोर करून म्हटलं..
“खरंच, खुप छान वाटलं तुमच्या बरोबर प्रवास करून, बाय द वे, माय नेम इज दिलीपकुमार’

त्यानी माझ्याशी हात मिऴवला आणि म्हटलं..
'अरे वा....
*I am  J. R. D. Tata!*
(Founder of TATA GROUP)

*त्याक्षणी मी शिकलो की तुम्ही किती पण मोठे व्हा, तुमच्यापेक्षा नेहमीच कोणीतरी मोठं असणार.. “माणसानी अहंकार न बाऴगता नम्र असावं...
It costs nothing”*